Kocie oczko charakterystyczne jest przede wszystkim ze względu na wygląd suszu. Zbierane w prowincjach Fujian i Jangcy liście herbaty są ręcznie zwijane w niewielkie jajowate bryłki o żółtawo – zielono – brązowym kolorze charakterystycznym dla białek wielu kotów. Stąd też nazwa herbaty. Przed wiekami (jej historia liczy sobie około 800 lat) nazywana była też od nazwy krzewy: Smoczą Perłą Feniksa.

Napar zawdzięcza swój doskonały smak i właściwości zdrowotne najlepszym liściom krzewu herbacianemu zbieranym w bardzo młodym wieku kiedy jeszcze mają na sobie charakterystyczny srebrny meszek. Za silny aromat unoszący się w czasie parzenia odpowiada z kolei kwiat jaśminu zbierany zanim jeszcze jest w stanie się rozwinąć.

Białą herbatę produkuje się głównie na niewielkim obszarze chińskiej prowincji Fujian. Przed kilkudziesięcioma laty powstały też niewielkie plantacje poza granicami Państwa Środka, między innymi w indyjskim stanie Assam. Uznawana jest ona za najlepszy z gatunków ze względu na smak, zdolność do orzeźwiania niemal taką samą jak w przypadku kawy oraz właściwości zdrowotne, które zawdzięcza bogactwu mikro- i makroelementów a także polifenoli czyli naturalnych antyoksydantów opóźniających proces starzenia. Z tego powodu jest też najdroższa spośród wszystkich herbat. Po zbiorze nie jest poddawana żadnej obróbce – najpierw samoistnie więdnie a potem schnie.

Ogólną zasadą parzenia białej herbaty jest wykorzystywanie wody „miękkiej” czyli pozbawionej soli mineralnych, w szczególności soli wapnia i magnezu. Temperatura parzenia powinna być taka sama jak w przypadku herbat zielonych czyli nieprzekraczająca 80 stopni Celsjusza. Jedną łyżeczkę suszu na filiżankę zalewamy na maksymalnie 10 minut.